De Outback en de mijn industrie.
Door: Peter en Nel
Blijf op de hoogte en volg Peter en Nel
03 November 2016 | Australië, Kalgoorlie
Nadat we de westkust hebben verlaten, rijden we het binnenland in. Dat wordt hier de outback genoemd. We merken al meteen dat we door een compleet andere omgeving rijden. De aarde is rood, er groeien weinig bomen, maar wel veel struiken en alles lijkt erg droog en dor. Het verbaast ons dan ook dat we hier wel merken dat het lente is. Er staan een heleboel planten in bloei! Soms een nietig plantje alleen, soms de hele berm vol. In elk geval mooi om te zien.
We rijden wel over de highway, waar je 110 km per uur mag rijden, maar je komt tijden lang niemand tegen. Dat komt goed uit, want we zien regelmatig iets bewegen op de weg of in de berm. We stoppen dan subiet om een foto te kunnen nemen. Zo zijn we al de nodige varanen, emoes, koeien en een enkele slang tegen gekomen, maar helaas ook veel dode kangoeroes!
We rijden een route langs Tom Price, Karijini NP, Meekatharra, Leonora naar Kalgoorlie. Dat zijn heel wat kilometers door een echte mijnbouwstreek.
We beginnen in Tom Price, een stad vernoemd naar de man, die de ijzermijnbouw heeft ontwikkeld in die omgeving. Vlak daarbij ligt Karijini National Park. Een schitterend park, waar we een pittige wandeling hebben gelopen; eentje uit categorie 4 van 5!! We werden wel beloond, want aan het einde van de wandeling konden we een duik nemen in de Fern Pool bij de Fortesque waterfalls.
We maken nu langere rijdagen van wel 500/600 km. Dat is best saai, maar af en toe wordt het toch spannend. We komen geregeld uitzonderlijk vervoer tegen. Zo zijn er de inmiddels wel bekende roadtrains, vrachtwagens van 56 meter lang. Maar er komen ook vrachtwagens voorbij met oversized load. Er rijdt een politiewagen voor met zwaailicht en dan weet je al dat je de berm in moet. En de lading is net zo breed als twee rijbanen, dus dat is de hele weg!
Deze lading is een laadklep van enorm groot vervoermiddel die in de mijnen wordt gebruikt. Als we een paar dagen later in Kalgoorlie naar een goudmijn gaan, zien we die voertuigen als miniatuurtjes in de mijn rond rijden. In een museum zien we hoe groot ze in werkelijkheid zijn. Peter is maar half zo groot als één band!
We zijn daar zelf ook nog driftig op zoek gegaan naar goud. De goudmijn in Kalgoorlie is een open mijn, d.w.z. dat alles boven de grond word gewonnen. De mijn is 3,5 km lang, 1,5 km breed en 600 m diep. Als je in de mijn kijkt, heb je geen idee van die afmetingen. Het afgraven van de grond gebeurt 24 uur per dag en 7 dagen in de week. Maar je ziet niets glinsteren als je de mijn in kijkt. Het zijn grote brokken steen, die gemalen worden, gezeefd worden en dan via een chemisch proces goud tevoorschijn toveren. Heel bijzonder om te zien.
Inmiddels zijn we aan de zuidkust bij Esperance aangekomen en gaan we de laatste dagen in Western Australia tegemoet.
De eerste 3 weken zijn omgevlogen, gelukkig hebben we er nog 9 in het verschiet!
Tot het volgende blog, groetjes Peter en Nel.
P.S.
Aangezien de internetverbinding gisteren niet al te best was, zijn er wat foutjes in het blog geslopen. Die hebben we zo goed als dat ging aangepast.
Bij één foto moet nog uitleg; Bij het stadje Gwalia was tot 1963 een goudmijn. Toen deze mijn sloot, zijn de bewoners vertrokken en hebben alles achter gelaten. Vandaar het ontstaan van deze ghost town.
We rijden wel over de highway, waar je 110 km per uur mag rijden, maar je komt tijden lang niemand tegen. Dat komt goed uit, want we zien regelmatig iets bewegen op de weg of in de berm. We stoppen dan subiet om een foto te kunnen nemen. Zo zijn we al de nodige varanen, emoes, koeien en een enkele slang tegen gekomen, maar helaas ook veel dode kangoeroes!
We rijden een route langs Tom Price, Karijini NP, Meekatharra, Leonora naar Kalgoorlie. Dat zijn heel wat kilometers door een echte mijnbouwstreek.
We beginnen in Tom Price, een stad vernoemd naar de man, die de ijzermijnbouw heeft ontwikkeld in die omgeving. Vlak daarbij ligt Karijini National Park. Een schitterend park, waar we een pittige wandeling hebben gelopen; eentje uit categorie 4 van 5!! We werden wel beloond, want aan het einde van de wandeling konden we een duik nemen in de Fern Pool bij de Fortesque waterfalls.
We maken nu langere rijdagen van wel 500/600 km. Dat is best saai, maar af en toe wordt het toch spannend. We komen geregeld uitzonderlijk vervoer tegen. Zo zijn er de inmiddels wel bekende roadtrains, vrachtwagens van 56 meter lang. Maar er komen ook vrachtwagens voorbij met oversized load. Er rijdt een politiewagen voor met zwaailicht en dan weet je al dat je de berm in moet. En de lading is net zo breed als twee rijbanen, dus dat is de hele weg!
Deze lading is een laadklep van enorm groot vervoermiddel die in de mijnen wordt gebruikt. Als we een paar dagen later in Kalgoorlie naar een goudmijn gaan, zien we die voertuigen als miniatuurtjes in de mijn rond rijden. In een museum zien we hoe groot ze in werkelijkheid zijn. Peter is maar half zo groot als één band!
We zijn daar zelf ook nog driftig op zoek gegaan naar goud. De goudmijn in Kalgoorlie is een open mijn, d.w.z. dat alles boven de grond word gewonnen. De mijn is 3,5 km lang, 1,5 km breed en 600 m diep. Als je in de mijn kijkt, heb je geen idee van die afmetingen. Het afgraven van de grond gebeurt 24 uur per dag en 7 dagen in de week. Maar je ziet niets glinsteren als je de mijn in kijkt. Het zijn grote brokken steen, die gemalen worden, gezeefd worden en dan via een chemisch proces goud tevoorschijn toveren. Heel bijzonder om te zien.
Inmiddels zijn we aan de zuidkust bij Esperance aangekomen en gaan we de laatste dagen in Western Australia tegemoet.
De eerste 3 weken zijn omgevlogen, gelukkig hebben we er nog 9 in het verschiet!
Tot het volgende blog, groetjes Peter en Nel.
P.S.
Aangezien de internetverbinding gisteren niet al te best was, zijn er wat foutjes in het blog geslopen. Die hebben we zo goed als dat ging aangepast.
Bij één foto moet nog uitleg; Bij het stadje Gwalia was tot 1963 een goudmijn. Toen deze mijn sloot, zijn de bewoners vertrokken en hebben alles achter gelaten. Vandaar het ontstaan van deze ghost town.
-
03 November 2016 - 13:51
Lucia:
Wat een belevenissen weer.Jammer dat jullie geen goud hebben gevonden.Jullie zijn echte kilometer vreters zeg maar dat moet ook in dat inmens grote land.Veel veilige kilometers toegewenst en tot het volgende reisverslag weer. -
03 November 2016 - 17:28
Thea Brinkel:
Tjonge wat een belevenissen, geweldig, wat gaan die dagen hard daar.
Veilige verdere reis lieve mensen -
03 November 2016 - 19:29
Carel:
wat hebben jullie al veel gezien! Genieten er van om jullie te volgen! Blijf tussen de lijntjes< met al die kilometers. -
03 November 2016 - 20:25
Albertine:
leuk om zo met jullie mee te reizen ja een groot land vele kilometers maar wel fijn dat je even geen files hebt genieten maar gaat meestal veel te snel -
03 November 2016 - 20:50
Ivette:
Nou, nou, jullie doen weer dingen op de vakantie....! Heftige beklimmingen, stoppen voor dieren?!, goud zoeken. Leuk hoor, die nieuwe en uitdagende dingen. Door deze verhalen kijk ik steeds meer uit naar mijn komst. Geniet er maar lekker van. -
04 November 2016 - 09:16
Edwin:
Ha Peter en Nel, jullie reisverhaal leest als een avonturenroman. Ik verheug me al op het volgende deel! Geniet ervan. -
04 November 2016 - 12:44
Marleen:
Hoi hoi,
Wat een gave foto's weer. Enorme vrachtwagens, dieren en bloemen zijn dus een welkome afleiding voor de lange tochten.
Hier is het echt herfst, dus geniet maar van het zonnetje.
Jammer, ik had wel een klompje goud verwacht van jullie voor al het extra werk wat ik nu moet doen ;-). Nee hoor!
Is de pittige wandeling bij beiden goed gegaan?
Fijne avuuuuund! -
06 November 2016 - 13:46
Marga:
Lieve Peter en Nel
Wat een gave reis hebben jullie tot nu toe.
Leuk om al jullie mooie avonturen op deze manier te kunnen volgen!!
En wat een geweldige foto's. Genietse nog!
Liefs Marga -
06 November 2016 - 14:13
Elise:
Hoi Peter en Nel,
ik heb net jullie verslagen gelezen en de foto's gezien. Gewoon geweldig.
Heerlijk die vrijheid om met een camper te reizen en te kunnen stoppen wanneer je iets prachtigs ziet.
Zoals iedereen warschijnlijk zegt, ga door met genieten en het schrijven van mooie verslagen.
Groetjes Elise
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
